به کبریت نیازی نیست…
سیگارم بر لبم میگذارم و به دردهایم فکر میکنم،
خودش آتش میگیرد…
باید فراموشت کنم، چندیست تمرین میکنم
من میتوانم می شود، آرام تلقین میکنم
کم کم ز یادم میروی، کم کم ز یادم میروی
این روزگار و رسم اوست
این جمله را با تلخیش صد بار تمرین میکنم
زین پس تنها ادامه می دهم،در زیر باران….
حتی به درخواست چتر هم جواب رد میدهم
و کناری می اندازمش
میخواهم تنهایی ام را به رخ این هوای دو نفره بکشم….!
باران نبار من نه چتر دارم نه یار…
زمستان ثانیه ثانیه نزدیک میشود،یادت نرود…اینجاکسی هست که به اندازه تمام برگهای رقصان پاییزبرایت آرزوهای خوب دارد، پس به یادتم که به یادم باشی
گفته بودی تو و هیچکس…
ولی من ساده انگار
فراموش کرده بودم
این روزها
هیچکس هم
برای خودش
کسی است…
ذهنم فلج می شـــــود… وقتی می خوانمت
و تو حتی نمیگویی…
جـــــــــانم !
آرزوکردم در میان بی کسی های دلم،لااقل یادم ب قلبت تا ابد مهمان شود…
همیشه آنکه سراغی از تو نمی گیرد دلتنگ دیدنت است و از شکاف چشمانش به نبودنت خیره می شود.همیشه آنکه تو او را نمی بینی نامهربان نیست…..
ُ
از سوختن هر چیزى خاکستر به جا میماند ولى از سوختن زندگى خاطره
به زندانی گفتن:
از تو تنها تر کیست؟
گفت کسی که وجودش زندانی دیگریست!
سالها گذشت از کوچه های تنهایی من و تو
حال اتوبانی شده اند و هزاران آدم در گذرند …!!!!!!!!!!
سرم را شاید بتوانند دیگران گرم کنند اما وقتى تو نیستى،هیچکس نیست دلم را گرم کند!
تنهایی آدمها به عمق یک دریاست ولی برای پر کردنش یک لیوان محبت کافی است.
فـال روزانه 1392/04/17 